ზაფხულში, აბასთუმანში ყოფნისას დავიჭირე საკუთარი თავი იმაში რომ უბედური ადამიანების ცქერა და მათი ერთგვარი დამუღამება, ძებნაც კი ჩემი ჰობია, ამან ისე შემძრა რომ მთელი ღამე აივანზე გავატარე უშედეგოდ, თუმცა რატომ დილით უკვე სურდოიანმა სიცოცხლეში პირველად დავწყევლე საკუთარი თავი უგნურების გამო…
ბედნიერი ადამიანის ცქერა წამიერ სიმშვიდეს მანიჭებს და მერე სიმჩატისა და აბსურდულობის შეგრძნება მჭამს ხოლმე , აი უბედური ადამიანის ყურება ეს უკვე საინტერესოა და ამ პროცესს აზრს სძენს, რომელიც არ მთრგუნავს პირიქით მიხანგრძლივებს სიამოვნებისა და ტკბობის პროცესს. მიუხედავად ამისა მაინც ვერ გამირკვევია მე რომელ კატეგორიას მივეკუთვნები. იქნებ მოდად ქცეული გულჩათხრობილი და დეპრესა ტიპი ვარ რომლისთვისაც სამყარო მხოლოდ სტილი და აქსესუარია? ან ბედნიერი მჩატე არსება რომელსაც სექსისა და სიმსუბუქის მეტი არაფერი აინტერესებს და ადარდებს? მოკლედ-დავიბენი და გადავწყვიტე რომ არ ვარსებობ! მაგრამ ეჰჰ…
occupygeo 